Een hoofd vol dankbaarheid

 

 

Het besef dat Moniek op deze manier (zie blog ‘ Een vermoeid hoofd, met een geïrriteerde blik en strakke kaken’) niet haar kinderen op  bed wil leggen wanneer ze in de spiegel kijkt, zorgt voor een keuze moment. Kiest ze om door te gaan in haar boosheid en irritatie of kiest ze ervoor om kalm worden, zodat ze liefdevol haar kinderen op bed kan brengen?

 

Moniek ziet dat Emira op haar kamertje haar pop probeert aan te kleden en roept terug dat ze zo naar haar toe komt. Vervolgens loopt Moniek haar eigen slaapkamer in en doet de deur achter zich dicht. Even een moment om te ademen.

Moniek voelt haar irritatie door haar lichaam stromen en haar tranen branden, wanneer ze op de rand van haar bed gaat zitten.

Hoe gaat dit haar ooit lukken op een fijne manier, vraagt ze zich af. Ze wil zo graag een betere moeder zijn, die lief en rustig reageert.

Moniek beseft zich dat dit haar niet alleen gaat lukken en bidt tot God. Ze gooit haar frustraties en boosheid eruit. Het duurt even voordat de geïrriteerde houding van haar lichaam wat ontspant en de boosheid zakt. Moniek vraagt de Vader om Zijn liefde en geduld aan haar te geven, zodat ze op een fijne manier haar kinderen op bed kan leggen.

Na diep adem te hebben gehaald, opent ze haar slaapkamerdeur en gaat als eerste naar haar dochtertje toe. ‘Heb je hulp nodig met je pop liefje?’ vraagt Moniek haar.

Sven komt naar haar toe en vraagt waar ze was. ‘Ik was zo “oranje” dat ik even rustig moest worden op mijn kamer’, antwoordt ze hem. Sinds ze thuis met het gevoelensstoplicht werken, merkt ze dat de gezinsleden elkaar beter begrijpen en elkaar kunnen steunen in hoe ze zich voelen.

 

Wanneer Moniek als laatste naar Kian is gegaan, nog even met hem heeft gekletst en met hem heeft afgesproken dat hij nog een half uur mag lezen, ploft Moniek beneden neer op de bank.

Ze belt haar vriendin Sanne en ze delen met elkaar hoe hun dag was. Het helpt Moniek om even haar verhaal te kunnen doen bij haar vriendin en ze vinden herkenning bij elkaar als moeders van jonge kinderen. Voordat ze de telefoon ophangen plannen ze een uitje samen. Een middagje wandelen in de duinen bij Ouddorp en uit eten. Pieter is vrij op die zaterdag en kan dan bij de kinderen zijn.  

 

De dag is bijna voorbij en Moniek voelt zich dankbaar. Dankbaar dat ze haar frustraties bij God mocht uiten en daarna de kinderen goed op bed kon leggen, zonder te boos op hen te worden. Ze is dankbaar voor de knuffels en kusjes van haar kinderen toen ze hen ‘slaap lekker’ zei. Ook is ze dankbaar voor haar vriendin Sanne en dat ze zoveel met elkaar kunnen delen, kunnen lachen en ook af en toe kunnen huilen samen. Denkend aan het uitje dat ze in het vooruitzicht hebben, stapt ze haar bed in, hopend op een ononderbroken nacht slaap.

Tips voor wanneer je je als moeder (of vader) overweldigd voelt:

•  Stort je hart uit bij God en vraag de Heilige Geest om liefde en geduld
• Deel over het ouderschap met een vriend/vriendin 
• Oefen je in dankbaarheid 

 

***

Een vermoeid hoofd, met een geïrriteerde blik en strakke kaken

 

Moniek staat aan. Standje regelen en doorgaan. Het begon met een werkdag in de bloemenwinkel in het dorp, waar ze de uren onder schooltijd heel wat klanten heeft geholpen vandaag. Na de kinderen uit school te hebben gehaald,  ging ze met haar jongste zoon Sven naar zwemles. Het was bloedheet in het zwembad en haar dochter Emira van drie jaar, lukte het niet om zich te vermaken. Ze is misschien niet helemaal lekker, waardoor ze maar bleef jammeren en uiteindelijk al haar liga koekjes op de vochtige zwembadvloer gooide.

Gelukkig was de moeder die naast haar zat zo aardig om ook wat kleffe koekkruimels bij elkaar te vegen en in de prullenbak te gooien, helemaal vooraan in het gebouw.

 

Nog wat verhit van het zwembad staat ze nu te koken. ‘Heb ik nu alle ingrediënten?’ vraagt Moniek zich af. Het nadenken duurt langer merkt ze en ondertussen wordt ze afgeleid door Sven en Kian. Ze schreeuwen beide dat ze gewonnen hebben en dat het niet eerlijk is. Zuchtend buigt Moniek zich nogmaals over het recept en trekt ondertussen de keukendeur dicht. Al dat geschreeuw kan ze er niet bij hebben op dit moment. Ze baalt dat Pieter er niet is vanwege een late dienst bij de brandweer. Ze mist hem, zowel bij het avondritueel met de kinderen dat nu alleen op haar aankomt, als om mee te kletsen en te knuffelen. Gelukkig is hij komend weekend vrij.

Zelf moet ze dit weekend helaas op de zaterdag werken, omdat haar collega wilde ruilen.

 

Er klinkt een harde bonk en Moniek schrikt op uit haar gedachten. Ze loopt naar de kamer en snauwt naar de jongens dat het nu klaar is met dat gedoe en dat ze wil dat ze rustig doen.

Het avondeten volgt waarbij Emira huilend de broccoli stukjes op de grond smijt. Kian vertelt enthousiast over zijn voetbalwedstrijd van aanstaande zaterdag, waarbij hij voor het eerst tegen zijn vriendje moet spelen. ‘Dat is een beetje gek, maar ook wel leuk’, vertelt hij.

Nadat Moniek de tafel heeft afgeruimd, de keuken heeft schoongemaakt en de vaatwasser heeft aangezet, loopt ze naar boven om de kinderen op bed te brengen.

 

In de badkamer ziet ze meer tandpasta op de wastafel en op de spiegel, dan in de tube. Ze hoort de kinderen dollen en gillen in plaats van hun pyjama aan te doen en dan is ze er klaar mee. Terwijl ze een doekje over de spiegel haalt ziet ze haar eigen gezicht.

Opeens beseft ze het zich en ze voelt het aan haar gezicht. Ze is zich er opeens bewust van wat haar kinderen zien wanneer ze naar haar kijken. Een boos hoofd, dat bij voorbaat al op onweer staat. Klaar voor wat er nu weer gaat komen.

Ze voelt dat haar wenkbrauwen constant gefronst staan en dat haar kaken strak aanvoelen. Gevangen in haar eigen irritatie.

 

Dit is niet wat ze wil. Dit is niet hoe ze moeder wil zijn. Dit boze gezicht is niet wat ze wil dat haar kinderen zien voordat zij gaan slapen.

‘Hoe ga ik ooit uit deze boosheid en irritatie komen?’ vraagt Moniek zich af, terwijl haar dochtertje ‘mama, mama’ roept.